JOSEPH DINANT
In augustus 2004 werd mijn gezin getroffen door het overlijden van mijn vrouw Judith en moeder van mijn kinderen. Na een aantal jaar in een molen te hebben gezeten van kanker, verdriet, herstel, reconstructies kwam de ziekte plotseling in een andere hoedanigheid tevoorschijn en waren wij niet in staat hier een antwoord op te vinden. Haar lichaam en geest hadden gevochten met alles wat het kon. Nu na al die jaren voel ik nog steeds de bewondering, respect en liefde voor haar. We waren samen zo diep gegaan en waren zo close geworden dat door haar overlijden een deel van mijn leven en mijn zijn verloren ging.
Alleen achterblijvend met een zoontje van 5 en een dochter van 3 jaar heeft mijn leven op zijn kop gezet. Een nieuw proces ging in werking, overleven en rouwen. Het was een moeilijke en zware tijd, maar ook zo leerzaam en heb ik ontzettend veel liefde van andere mensen mogen ontvangen. Ik stond niet alleen en hetgeen ik aankon werd nagenoeg nooit overschreden, daar anderen mij dan bijstonden.
Nu alles overziend, vele jaren later, mag ik mij dankbaar prijzen met hetgeen ik heb en ben geworden. Schitterende mooie liefdevolle kinderen en zoveel ervaringen rijker. Ik omhels mijn rugzak met liefde en kijk er soms in om te zien wat een interessant leven ik heb en heb gehad. Een leven die ik zonder Judith nooit zou hebben gehad.
Ik heb onvoorwaardelijke liefde, blijdschap, vreugde maar ook verdriet, verlies en gemis mogen ervaren. Een vanuit mijn hart liefdevolle band met mijn kinderen, zelfstandigheid en zo ontzettend veel kennis, welke ik door haar, tijdens haar leven en na haar overlijden heb ontvangen.
Ik ben haar vanuit elke cel van mijn lichaam zo ontzettend dankbaar en ze zit in mijn hart.
Medio 2004 een half jaar voor haar overlijden kwam Judith met het idee een centrum op te richten voor zieke mensen. Een centrum waarin je gewoon jezelf kan zijn zonder dat je steeds aan je ziekte wordt herinnerd. Na 4 jaar in het proces te hebben gezeten en overal tussen lotgenoten te hebben gezeten was ze het label van zielig en kankerpatiënt meer dan zat. Ze had mooie plannen en haar ogen begonnen te glimmen als ze het er over had. Als het net even iets anders was gelopen had ze het gerealiseerd.
In 2007 heb ik haar wens met hulp van vele mooie lieve mensen mogen realiseren. Een salon “De Zuivere Bron” en heb ik vele mensen mogen ontvangen en van een verwendag mogen voorzien.
Ik ben daar echter mee gestopt. Ik heb sinds kort de keuze gemaakt om meer voor de preventieve weg te kiezen. Met de mogelijkheden van de Stichting kunnen we mensen die dit wensen bijstaan om hun eigen kracht, geluk en gezondheid te verbeteren.
De afgelopen jaren ben ik veel jongeren tegen gekomen die om hulp vroegen. Met behulp van dit centrum en alle fijne en lieve personen die hier hun kennis en know-how willen delen is er een mogelijkheid en een plek waar hun hulpvraag neergelegd kan worden. Ik kan en wil mijn ogen niet sluiten voor deze groep. De Stichting zal de kosten voor toegang tot het centrum, kennis en eventuele hulp vanuit de aanwezige mogelijkheden in het centrum, voor jongeren tot circa 25 jaar (de toekomst van onze wereld) minimaliseren. Voor diegene tot 25 jaar die dit lezen………………………… Je bent van harte welkom.
Mijn aandeel is echter beperkt maar met hulp van vele lieve mensen vertrouw ik op een mooie liefdevolle en gezonde toekomst voor ons allemaal.
J.D